Kopie in brieven van Marga Claus & Aggie van der Meer

Vanmorgen begonnen met het lezen van ‘Neiskrift’, het cadeauboek dat namens Tresoar is geschreven ter gelegenheid van ‘Swalk Frysk op toernee 2016’. Marga Claus (1955) en Aggie van der Meer (1927) verloren in 2011 beide partners. Ze maakten toen de afspraak om elkaar een jaar lang brieven te schrijven. Het idee kwam van Marga en Aggie had er ook zin in.

Vanmiddag had ik de twee keer 15 brieven en de twee brieven van december 2015 al voorgelezen. Dat zegt natuurlijk iets over de brieven, dat beide schrijvers er kennelijk in geslaagd zijn mij in de waanzin van wat ze schreven te krijgen.

Was het mijn nieuwsgierigheid? Of waren de brieven interessant genoeg om in één keer voor te lezen? Ik denk beide. Balanceren tussen te privé en persoonlijk speelt in mijn oordeel of ik dit boek, 106 pagina’s, goed, goed of goedkoop. Als het te privé was, te bijzonder, zou ik een ongemakkelijk gevoel hebben gehad tijdens het lezen. In Margaa’s laatste brief staat dat ‘deze letters’ in bewerkte vorm een ​​plaats hebben gekregen in het cadeauboek. Dat maakt me weer nieuwsgierig naar wat er in de brieven is bewerkt.

Deze brieven laten zien hoe beide vrouwen omgaan met verdriet en verlies, vriendschap en liefde, verlies en verwondering. Ze schrijven ook over religie en literatuur. Beiden doen dat op een duidelijke en beknopte manier, hier zijn twee ervaren schrijvers aan het werk geweest, die elkaar iets te vertellen hebben.

Wat de video natuurlijk een sensatie van de ene op de andere dag maakte. Dus hoe kan het zijn als het laatste weg is. Beide schrijvers doen dat eerlijk en oprecht zonder valse gevoelens. Het is geen schreeuwboek, ik wil lezen hoe wreed de dood is in alle alledaagse dingen.

Dat het voor beide vrouwen therapeutisch is geweest om deze brieven aan elkaar te schrijven, is duidelijk, dat deze verzameling brieven troost biedt voor anderen, rechtvaardigt de publicatie van dit boek. Leuk dat er recentelijk ook nog twee brieven zijn geschreven, anders had de lezer mij de vraag gesteld ‘hoe zou het nu na vier jaar zijn met beide vrouwen?’

Op de omslag staat een poststempel met daarop de titel ‘Postscript’, als een soort naschrift over het leven van de twee overleden partners.